Geen tekentalent
Ik zeg nooit dat iemand een tekentalent is. Ook niet als het waar is. Tegen mij is het vroeger heel vaak gezegd, dus ik weet hoe het is. Verlammend.
Ik kon namelijk goed tekenen en ik had er heel veel plezier in. Stapels papier tekende ik vol met dieren en prinsessen (dankjewel Disney). Later met portretten en studies van mijn handen tot de plooien van mijn spijkerbroek.
Harde faal
En toen kwam het moment dat ik niet meer heel hard vooruitging. Ik kreeg niet meer op papier wat ik wilde. Dat gevoel kende ik helemaal niet: hoezo lukt het niet? Ik was toch een talent? Het voelde als falen, dat was niet fijn. Het tekenen werd krampachtig. Ik bleef daarom doen wat ik al kon, om niet te falen.
Maar wat gebeurt er als je het gevoel van falengaat ontwijken? Derek Sivers heeft het fantastisch uitgelegd. Hij vertelt over het Talent uitgangspunt – the Fixed Mindset en het Groei uitgangspunt- de Growth Mindset. Geloof je dat ergens heel erg goed in worden afhangt van aangeboren talent? Of kun je hetzelfde bereiken als je maar hard werkt (growth)?
More...
Hoe werkt dat dan?
Stel je gaat uit van talent en faalt. Het is dan logisch om te denken: waarom zou ik hier moeite voor doen? Ik ben er blijkbaar niet goed (genoeg) in. Iemand die uitgaat van groei denkt sneller: ik moet harder werken.
I’ve failed over and over and over again in my life and that is why I succeed.
Michael Jordan in een geslaagd filmpje
Groei door falen
Op de middelbare school kwam het goed met mij. Ik kreeg een geweldige tekenleraar die me het plezier leerde van experimenteren. Met kleuren, met stijlen, met verschillende materialen. Zonder teveel focus op het eindresultaat. Falen werd interessant, werd leuk. Ik ging weer als een speer vooruit.
Het is de moeite
Af en toe geef ik gastlessen in Character Design. Ik let scherp op om niet de persoon maar de moeite te belonen. Hoe meer er wordt gefaald, hoe beter een leerling het doet. Falen laat zien dat je buiten je comfort zone bent gegaan. Je groeit.
Dan is falen iets goeds.
