Cartoonclichés zijn prima vehikels om iets te vertellen. De metafoor van een scheepje dat op koers ligt of juist helemaal niet. Piraro’s piraten. Dorstigen in de woestijn, kannibalen, het eilandje met één palmboom… De patiënt op de sofa van de psychiater.

Ze wisselen ook in de loop van het jaar. De griezelclowns van Halloween kunnen nu weer in de kast, net als Sint en Piet. De Kerstman kan nog net. Clichés geven een herkenbaar beeldverhaal – die context is alvast gegeven.

Trashbox soms schatkist

Bij deze zoektocht betrek ik ook de opdrachtgever. Mede door diens feedback kom ik op het juiste spoor. Soms heb ik het meteen, soms duurt het langer voor de wauw er is. Een enkele keer open ik mijn trashbox met oude schetsen even op een kiertje. Klopt het wel dat ik deze heb afgedankt? Kan ik hier nog een oud idee vinden dat nu wel bruikbaar is?

Glazen plafond

Ik vind altijd wel een beeld dat bruikbaar is voor de schets van het moment. Clichés hergebruiken blijft toch een uitdaging, want ik moet ze natuurlijk wel vernieuwen. Anders is het saai. Een al te herkenbare grap, daar lach je niet meer om.

Ik zoek naar iets geks in het verhaal dat ik moet vertellen, dat ook grappig is en een beetje pijnlijk. Maar dan moet het ook nog tekenbaar zijn.

Zo heb ik mijn best gedaan op een cartoon van vrouwen die tegen het glazen plafond gedrukt zaten. De man boven hen roept ze toe: “Als je daar toch bent, haal er dan even een doekje over.” Zelf was ik niet 100% tevreden. Wat vind jij?